Opis ogólny trasy:

Gauja to najdłuższa rzeka płynąca w całości na terytorium Łotwy. Jej długość wynosi 452 km, z czego, w środkowym odcinku przez 93 km płynie przez pierwszy utworzony na Łotwie w 1973 roku Park Narodowy Gauja. Na odcinku 24 km Gauja jest rzeką graniczną pomiędzy Łotwą i Estonią, jednak spływ odcinkiem granicznym nie wymaga żadnych formalności, a biwakować można w dowolnym miejscu, zarówno po stronie łotewskiej, jak i estońskiej, co stanowi dodatkową atrakcję spływu. Woda jest bardzo przejrzysta, ale ma delikatne brunatne zabarwienie z powodu erozji podłoża. Największe miasta na trasie spływu kajakowego to Valmiera, Cesis i Sigulda. Niezwykłą atrakcją rzeki są skały zbudowane z różnokolorowego piaskowca, które mają ciekawe formy i tworzą przepiękny krajobraz w połączeniu z gęstymi lasami otaczającymi rzekę. Warto zatrzymać się przy niektórych z nich i wejść na tarasy widokowe, z których podziwiać można panoramę rzeki. W zdecydowane większości Gauja płynie przez tereny mocno zalesione i bardzo słabo zaludnione. Na całym szlaku kajakowym Gauji, w szczególności na wewnętrznych zakrętach rzeki, jest mnóstwo pięknych plaż umożliwiających zatrzymanie się, kąpiel a nawet biwak. W Valmierze przy parku miejskim na rzece zbudowany jest tor kajakowy, który można pokonać łatwiejszą bądź trudniejszą drogą. Informacja o przeszkodzie widnieje zresztą 700 metrów wcześniej na moście dla pieszych. Dobrą zasadą przepłynięcia progu jest zatrzymanie się przed nim i ocena stopnia trudności oraz własnych umiejętności.

Ceny:

Spływ 7 – dniowy – 1 wariant
Liczba uczestników 7-8 osób Dzienne etapy 15-20 km
Cena 500 zł/osoba

Spływ – 7 dniowy – 2 wariant
Liczba uczestników 35-40 osób Dzienne etapy 15-20 km
Cena 450 zł/osoba

W ramach wpisowego uczestnik otrzymuje:
– kajaki z wyposażeniem (wiosła, kapoki, siedziska),
– transport osób i kajaków na miejsce rozpoczęcia spływu oraz transport powrotny do Suwałk,
– ubezpieczenie NWiKL,
– materiały informacyjne o spływie,
– strzeżony parking.

Na spływ zabieramy:
– dobry ubiór przeciwdeszczowy (sztormiak lub mocny płaszcz z folii),
– worki foliowe do zapakowania bagaży, komórek, aparatów fotograficznych itp.,
– strój i obuwie sportowe, strój kąpielowy, czapkę i ciepły sweter,
– okulary przeciwsłoneczne, krem ochronny,
– koniecznie – nakrycie głowy zabezpieczające przed słońcem,
– niezbędnik (nóż, widelec, blaszany kubek, menażka lub blaszany talerz),
– przybory toaletowe,
– zeszyt, długopis,
– śpiwór, karimatę i dres do spania,
– latarkę z zapasowym kompletem baterii,
– środek przeciwko komarom i kleszczom.

Sprawy organizacyjne:
– walutę niezbędną na pobyt na terenie Łotwy wymieniamy w kantorze w
Szypliszkach lub Suwałkach podczas przejazdu na spływ (na Łotwie obowiązuje EURO),
– należy zabrać ze sobą dowód osobisty lub paszport,

Dojazd:
– uczestnicy spływu są zabierani z Suwałk i po spływie odwożeni do Suwałk,
– istnieje możliwość pozostawienia samochodu osobowego na parkingu strzeżonym
w Krzywym – koszt 10 zł za dobę.

Co warto zobaczyć:

Valmiera, do 1917 Wolmar – miasto w północno-wschodniej części Łotwy, w Liwonii, nad Gaują, na skrzyżowaniu kilku ważnych dróg, ok. 100 km od Rygi, stolicy kraju, 50 km od granicy z Estonią, stolica okręgu Valmiera, 27 515 mieszkańców. Wolmar i jego okolice to jedne z najwcześniej zasiedlonych terenów na Łotwie. Znaleziska archeologiczne potwierdziły obecność stałych siedzib ludzkich na tym terenie już 9000 lat temu. W XI w. znajdował się tu gród o nazwie Tälava. Murowany zamek w Wolmarze wzniesiony został przez zakon kawalerów mieczowych w roku 1224. Po raz pierwszy jako miasto Wolmar jest wspominany w 1323 roku. Właściwa lokacja miała najprawdopodobniej miejsce co najmniej 40 lat wcześniej, kiedy to mistrz zakonu kawalerów mieczowych Willekin I von Endorp wzniósł tu w 1283 r. kościół. Wieża kościelna dobudowana została w drugiej połowie XIV w. Wolmar był członkiem Hanzy od XIVdo XVI wieku. Przynależność do tego związku przyniosła znaczący rozwój handlu i transportu.

Wolmar włączył do Rzeczypospolitej w 1561 roku król Zygmunt August po pakcie wileńskim. W 1601 roku podczas wojny ze Szwecją o Inflanty został zdobyty przez Szwedów i odbity po oblężeniu 19 grudnia przez hetmana Jana Zamoyskiego. Wzięto wtedy do niewoli syna Karola Sudermańskiego Carla Carlssona Gyllenhielma. Ponownie Wolmar Szwedzi zdobyli w 1622 roku podczas IV wojny polsko-szwedzkiej. Rzeczpospolita zrzekła się formalnie Wolmaru w 1660 roku wraz z częścią Inflant w Pokoju oliwskim. Podczas wielkiej wojny północnej Wolmar był zniszczony i spalony w 1702. Następnie miasto dzieliło losy północnej Liwonii. Uruchomienie kolei z Rygi do Pskowa w 1889 r. wpłynęło na rozwój drobnego przemysłu, głównie przetwórstwa rolnego. Po I wojnie światowej miasto znalazło się w granicach niepodległej Łotwy. W okresie międzywojennym Valmiera zasłynęła jako ośrodek sportów lekkoatletycznych, pochodzili stąd znani w kraju chodziarze, np. Jānis Daliņš (1904-1978), sześciokrotny rekordzista świata, zdobywca srebrnego medalu na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles i mistrz Europy z 1934 r. II wojna światowa przyniosła prawie całkowite zniszczenie miasta, zwłaszcza jego zabytkowej części. Podczas okresu ZSRR nieopodal Valmiery znajdowała się baza wojsk lotniczych Liepas.

Cesis – miasteczko położone w Liwonii, na Północny – Wschód od Rygi. Słynie ze znajdujących się tutaj średniowiecznych ruin zamku. Cesis stanowiło niegdyś drugą pod względem wielkości fortecę w Inflantach. Podobnie położenie miasta, w samym sercu Parku Narodowego Gauja świadczy o jego atrakcyjności.
Na przełomie XI i XII w. istniała tutaj osada, która dała początek miastu Cesis. Zamieszkujący okolicę Wendowie wybudowali tutaj drewnianą twierdzę. Następnie ziemie te zostały podbite przez Zakon Kawalerów Mieczowych, którzy spalili ówczesny zamek i od 1206 r. zaczęli budować w jego miejsce kamienną twierdzę. Od XIV w. Cesis otrzymało prawa miejskie. Zostało członkiem Hanzy. Oprócz bogactwa płynącego z handlu Cesis wciąż było wielką warownią. Miasto i sam zamek były kolejno trawione przez najazdy, pożary oraz epidemię dżumy. Skutkiem tego w XVIII w. zostało praktycznie całe zniszczone. Kolejny okres rozwoju miasta to wiek XIX. Największą atrakcją, oprócz tutejszego krajobrazu jest Starówka wraz z ruinami zamku. Wybudowaną w XIII w. fortecę zniszczyli Rosjanie w XVII w. Zamku nigdy nie odbudowano. Do dziś zachowały się fragmenty murów oraz fortyfikacji wokół zamku. Na terenie twierdzy znajduje się tzw. Nowy Zamek – pałacyk, w którym obecnie mieści się Muzeum Historii i Sztuki Cesis. Ciekawym obiektem w Cesis jest również Kościół św. Jana z XIII w. Ta gotycka budowla jest drugą pod względem wielkości w kraju.

Sigulda – malownicze miasteczko położone w Liwonii, na Północny – Wschód od Rygi. Należy do najczęściej odwiedzanych miast na Łotwie. Słynie z pięknych krajobrazów, oraz bogactwa zabytków, w tym ruin średniowiecznych zamków, okolicznych pałacyków i rezydencji magnackich. Jest to brama do Parku Narodowego Gauja. Siguldę często nazywa się „Małą Szwajcarią”.
Miasto początkowo było siedzibą kultów pogańskich. Choć już od czasów najdawniejszych posiadało drewnianą twierdzę, to dopiero podczas okupacji krzyżackiej zyskało na znaczeniu. Powstała tutaj kamienna twierdza, a dzięki położeniu nad brzegiem rzeki ówczesna osada znalazła się na szlaku handlowym. Sigulda została zniszczona w XVIII w. przez Szwedów. Pod koniec XX w. zaczęli przybywać tu turyści z Rosji na nowo odkrywając jej uroki. Warto zwiedzić tutaj ruiny zamku wzniesionego w XIII w. przez Kawalerów Mieczowych. Na terenie zamku wzniesiono także pałacyk zwany Nowym Zamkiem. Po zniszczeniu przez Szwedów podjęto próbę odrestaurowania kompleksu. Warto także udać się na Wzgórze Malarzy, gdzie wybudowano wieżę obserwacyjną, z której można podziwiać wspaniały widok na okolicę.